Живяло някога в далечната Антарктида малко пингвинче. През целия си малък живот то виждало около себе си бели-бели ледове,син-син океан и черни като маслини пингвини /маслините пигвинчето не познавало,но това е за сравнение на тези,които знаят какво е маслина,а не знаят какво са пингвини/. Но ето един ден когато пингвинчето пораснало, то разбрало, че освен океана, ледовете и пингвините има на света още много красиви неща, и не черни, сини или бели, а цветни-цветни. И тогава пингвинчето затъгувало . «Синьо, черно, бяло, - мислело то, - колко малко е това! Толкова много искам нещо цветно! »То спряло да гледа ледовете,да се къпе в океана,да играе с пингвините,то все си мечтаело за....,е например,например,е за ...цветенце.
Един ден пингвинчето хванало рибка,но не я изяло,защото нямало апетит,та нали всичко около него както преди ,било синьо,бяло,черно и неговата мечта никак не можела да се сбъдне.
А неизядената рибка страшно много се учудила ,а когато разбрала за причината ,довела до липсата на апетит,обещала да донесе на пингвинчето цветенце,ако я пусне. Дълго-дълго чакало пингвинчето рибката да се върне и вече почти се отказало да чака,когато тя се върнала. Рибката изпълнила своето обещание и пингвинчето видяло цветенцето. То било червено-червено.Но не за дълго. В Антарктида било много студено и цветенцето започнало да замръзва ,колкото и да се опитвало пингвинчето да го стопли.
Отначало то станало синьо-синьо,след това черно-черно,като пингвините,а по-късно се покрило със скреж и се превърнало в бяло ледче.Дълго плакало пингвинчето над ледчето,дълго плакало,а след това се замислило:”Ама аз имам не чак толкова малко:бели-бели ледове,син-син океан и черни пингвини.”
Оказало се,че богат може да бъде всеки,когато не мисли за това,което няма,а за това,което има.
И тогава богатото пингвинче престанало да тъгува и пак станало щастливо.Само че сега под снежната му възглавница лежи малкото ледче-цветенце –спомен за един цветен-цветен свят.
Татьяна Ионина